Waarom vakantie voor mantelzorgers vaak geen rust brengt

Vakantie als mantelzorger voelt vaak anders

Het moment waar iedereen naar uitkijkt: de kerstvakantie.

Voor de één fantastisch.

Voor een mantelzorger vaak iets om tegenop te zien.

De kinderen hebben afgeteld. O, wat waren zij eraan toe.

Zelf houd ik mijn adem in.

In de normale situatie is het eigenlijk maar nét te behappen.

Het zorgen. Het schakelen. Het opvangen van wat te veel was, te onduidelijk was, of simpelweg chaos bracht gedurende de dag. Het evenwicht is dun. Eigenlijk te dun.

School geeft ons elke week nét genoeg uren om een beetje op te laden, zodat we daarna weer de zorg kunnen bieden die nodig is. Op dit moment is dat het enige wat haalbaar is.

De vakanties brengen ons dan ook elke keer opnieuw uit balans. Zoals ik al zei: die lijn is eigenlijk te dun.

Als structuur en herstel wegvallen

Niet alleen de structuur voor je kindje valt weg.

In ons geval: een kind met autisme. Dat betekent dat alle houvast die hij normaal heeft, wegvalt. Hoe goed wij ook ons best doen om structuur te bieden – en geloof me, we doen er alles aan – merken we dat het hem telkens uit balans brengt. Zijn onrust neemt toe. Zijn gedrag wordt lastiger.

En daar zit je dan.

Zonder de vaste momenten om bij te komen van de zorg. Zonder ruimte om op te laden voor ‘een nieuwe ronde van zorgen’.

Misschien herken je dit.

Dat gevoel dat vakantie voor anderen ontspanning betekent, maar voor jou vooral extra draaglast.

En als deze belasting langere tijd aanhoudt, zonder voldoende herstel of ontlasting, dan laat dat sporen na. Bij je energie. Je veerkracht. Je lijf.

Wanneer je mantelzorger bent – van een familielid of van je eigen kind – betekent dat dat je altijd extra geeft. Meer geeft. Structureel. En als daar te weinig ontspanning of ontlasting tegenover staat, liggen burn-outklachten op de loer. Helaas weet ik daar inmiddels alles van.

Leven onder langdurige zorgdruk

Grote beloftes over wat je allemaal kunt doen waardoor je leven daarna compleet verandert?

Sorry, die heb ik niet.

Wat ik wél heb, zijn een paar simpele inzichten die de vakantie soms iets dragelijker maken.

1. Vraag om hulp (of extra hulp).

Ik ben er geen ster in. Ik vind het elke keer weer lastig. En ons netwerk is klein, dus soms is er simpelweg geen keuze. Maar waar het kan, helpt het om hulp te vragen. Al is het klein. Al is het tijdelijk.

2. Leef met de dag.

En als dat te veel voelt: leef met het uur. Soms is “deze ochtend doorkomen” al genoeg. Je hoeft niet verder vooruit te kijken dan je aankunt.

3. Leg de lat lager.

Vakantie brengt verwachtingen met zich mee. Verwachtingen die je zelf hebt, maar ook die van je kinderen. Vaak verhogen die ongemerkt de druk. Terwijl het soms al een prestatie is om de dag samen door te komen.

4. Accepteer dat vakantie niet altijd fantastisch is.

Ik word hier langzaam beter in. Waar ik anderen uitjes zie maken en activiteiten zie ondernemen, blijft dat in ons gezin vaak minimaal. Ik kan daartegen vechten of me erover frustreren (en dat gebeurt ook echt wel eens), maar uiteindelijk helpt acceptatie het meest.

Niet omdat het dan ineens makkelijk wordt, maar omdat je stopt met jezelf vergelijken met gezinnen voor wie vakantie iets heel anders betekent.

Als dit herkenbaar is voor jou: je bent niet zwak.

Je reageert normaal op een situatie die structureel veel van je vraagt.

Dit is geen falen.

Dit is leven onder langdurige zorgdruk.