Eenzaamheid als mantelzorger: Als zorgen je wereld kleiner maakt

Eenzaamheid voelt niet altijd als alleen zijn. Sterker nog: vaak voel je je het meest eenzaam terwijl je midden tussen de mensen staat.

Er zijn dagen dat ik gesprekken voer, berichten beantwoord en afspraken heb. En toch is er dat stille gevoel van eenzaamheid. Alsof ik aan de zijlijn sta van een leven dat voor anderen vanzelfsprekend lijkt.

Eenzaamheid binnen een zorgintensief gezin is eigenlijk nooit zichtbaar. Want je bent er. Je gaat altijd door. Je functioneert. Je zorgt. Maar vanbinnen draag je wel iets wat lastig uit te leggen is.

Eenzaamheid terwijl je niet alleen bent

Ik ben vrijwel nooit écht alleen. Er is altijd zorg. Altijd verantwoordelijkheid. Altijd iemand die iets van me nodig heeft.

En toch mis ik soms iets essentieels: het gevoel dat iemand écht begrijpt hoe mijn dagen eruitzien. Wat het betekent om voortdurend vooruit te denken, af te stemmen, bij te sturen. Om altijd ‘aan’ te staan.

Eenzaamheid zit voor mij niet in het ontbreken van mensen, maar in het ontbreken en missen van herkenning.

Waarom mantelzorg zo vaak eenzaam voelt

Als je langdurig zorgt - voor je kind, je partner of een familielid — verschuift je wereld langzaam.

Afspraken worden lastiger. Spontaniteit verdwijnt.

Wat voor anderen normaal is, vraagt bij ons planning, energie en soms simpelweg te veel.

Daar komt bij dat je verhaal moeilijk overdraagbaar is.

Hoe leg je uit dat je moe bent, terwijl je ‘niet werkt’?

Hoe vertel je dat je leegloopt, terwijl je “toch thuis bent”?

Het gevolg is vaak dat je minder geneigd bent te delen over je leven. Of oppervlakkiger.

Niet omdat je niet wilt, maar omdat het steeds voelt alsof je iets moet verdedigen.

Onbegrip vergroot de afstand

Goedbedoelde opmerkingen kunnen onverwacht veel pijn doen.

“Maar hij is toch een gezellig kereltje?” 'Niks aan te zien"

“Je moet ook aan jezelf denken.”

“Kun je niet gewoon wat meer loslaten?”

Ik weet anderen het niet verkeerd bedoelen. Toch voel ik op die momenten vooral dat een ander de lading niet voelt en niet begrijpt hoe mijn leven er uit ziet.

Of de momenten dat ik een afspraak af moet zeggen omdat de situatie thuis te onrustig is en de afspraak te veel onbalans zou geven. Dan merk ik wanneer een ander het niet begrijpt. En voel ik hoe onbegrip het eenzame gevoel kan triggeren.

En zo kan ontstaat er afstand. Niet ineens, maar langzaam.

Je trekt je een beetje terug. Je bewaart dingen voor jezelf.

En precies daar groeit eenzaamheid.

De stille rouw om het leven dat anders liep

Eenzaamheid gaat soms ook over rouw.

Niet om wat er is, maar om wat er niet is.

Het leven dat je misschien voor ogen had.

De vanzelfsprekendheid. De lichtheid. Het meedoen zonder nadenken. Daar mag verdriet om zijn.

Ook als je intens van je kind houdt.

Ook als je dankbaar bent voor wat er wél is.

Die twee kunnen naast elkaar bestaan.

Mocht jij hier nu mee worstelen, blijf dan vooral delen met de mensen die wel dichtbij je staan. Of zoek mensen op die jou wel begrijpen, zoals lotgenoten contacten, zodat je je minder alleen voelt.

Zoek bijvoorbeeld met google naar lotgenotencontact.

Voor Autisme heb je bijvoorbeeld MamaVita https://www.mamavita.nl Dit is een netwerk (door heel Nederland) voor moeders van kinderen met (een vorm van) autisme. Sluit je vooral aan, zodat je je iets minder alleen voelt.

Minder alleen